{to remember…}

No nie wierzę MIMI jak czytam te słowa….aż otworzyłam usta i wypowiedziałam ….”no nie!!!”…bo ja też miałam być chłopcem! I Tata wołał na mnie Janek…a to taka historia, że chciał mieć syna ( nie miał, bo miał 3 córki:-)). Pierwsza urodziła się córka, a drugie dziecko to miał być chłopak i miał mieć na imię Janek…i nie było i tak mnie nazywał… Jasiu. I jeszcze jedna historia z tym się wiąże, bo zaprosił kiedyś kolegów do domu i koledzy wiedzieli, że nie ma syna , ale mój Tata powiedział, że właśnie ma syna i się założyli…i Tata zawołał „Jasiu”…i ja przybiegłam…i wygrał zakład…bo Jasiu przybiegł. I taka to historia… Ale nie jestem pielgrzymem, bo mieszkam od urodzenia w moim miasteczku… Ściskam mocno.

Wędrówką jedną życie jest człowieka…
Najważniejsze, żeby to zaakceptować i umieć uczyć w czasie drogi.
Sympatyczny chłopczyk;)

To Ci dopiero historia, która nas rozweseliła…Bo mnie bardzo…że czytałam Twoje słowa aż z niedowierzeniem, że to czytam…bo to tak jak bym o sobie czytała w Twoich słowach. Cieszę się, że wywołałam uśmiech na Twojej twarzy MIMI . Też miałam takie myśli, że pewne sprawy nas przybliżają , ale ta historia rozłożyła mnie na łopatki …Antoś i Jaś. Przytulam mocno.

Piękne to MIMI, piękne! I jak pięknie to napisałaś…. Jaś czekał na Antka i się doczekał…aż się rozczuliłam…Życie pisze nie jedną historię…A ta historia bardzo mi się podoba…bardzo…Przytulam mocno .

No i zapomniałam napisać, że zachwycam się Tobą Mimi. Cudowny, spokojny, łagodny wyraz twarzy. Wszystko, co przeżywasz odbija się w Twojej postawie .